Geplaatst 1 maart
Vandaag hadden we beide tijd (Marit, ruiter van mijn pony, en ik) dus plan voor een trainingsrondje in Kootwijk met Carwyn.
Vanmorgen op tijd ingeladen en op pad. Carwyn had er zin in en wij ook. Marit wilde graag een rondje op snelheid rijden als voorbereiding op de eerste klasse 1 endurance. Dus hoewel ik haar in het begin nog een paar maal heb gezien zijn daarna onze wegen gesplitst. Ik heb lekker gefietst voor mezelf en zij was met Carwyn op pad. Alles leek prima te gaan, soms spiek ik even waar ze is en het tempo was prima. Nog een stukje en dan zou ik haar weer zien, dus ik was vast richting de trailer gereden, want we zouden dan nog een klein rondje eraan plakken voor training samen.
Ineens, net voor half 1 belde Marit. Ze was eraf gevallen en Carwyn in galop ervandoor.. Onwerkelijk, dus richting Marit gefietst. En eigenlijk wel in de verwachting dat ik Carwyn zou zien. Dat was niet zo. Ach, misschien even een pad opzij nog kijken, hij zal wel naar de trailer gaan toch?
Helaas was die daar ook niet. Dus toch maar overlegd met Marit, politie of staatsbosbeheer inlichten. En niet veel later leek mij het op Facebook plaatsen ook wel een idee. (Iedereen bedankt voor het delen, wat heeft social media een kracht!).
Marit had contact met handhaving, politie (en met nog veel meer, veel sms, bellen, berichten, etc).
Tot een telefoontje waarbij ik naast Marit sta en spoor hoor vallen en afrit snelweg. Pff, mijn hart sloeg over, het zou toch niet mis zijn? We zijn in de auto gestapt, maar waren nog niet veel wijzer.
Ongeveer een uur na kwijtraken werd duidelijk dat hij langs het spoor had gelopen en iemand hem had meegenomen, een man. Verder geen informatie waar hij dan was? Had die man hem nog beet? Was die veilig? Hoe was het met hem? Alles spookt door je heen.
Het duurde en duurde, nogmaals op de fiets naar het spoor gegaan en daar rondgekeken, niets gevonden.
Terug bij de trailer, de fiets opgeladen en toch besloten te wachten. De telefoon ging weer, we kregen een weg door. Dus hup op pad, alles nog wat vaag, maar dit was al duidelijker dan we hadden. Een stuk over de snelweg richting Stroe. Weer gebeld, we moesten een weg op en het verbodsbord negeren. De bocht om en daar stonden inderdaad de mensen van handhaving. Maar waar was Carwyn. Tot we hem in een zijweg zagen.
Ik stapte uit de auto, riep hem en gelijk een harde hinnik. Jeetje wat was ik blij mijn kereltje weer te zien. Deze man had goed op hem gepast. Hij had hem inderdaad bij het spoor weggehaald, was blij dat die hem kon pakken. En was richting hei gelopen in de hoop de ruiter te vinden. De man vertelde dat de machinist van de trein was gestopt en aan de meneer vroeg of hij met paarden kon omgaan.
Waarop de man antwoordde "ja, ik neem m wel mee want jij hebt er ook niets aan".
Twee lange spannende uren. Maar wat ben ik ongelooflijk dankbaar dat we hem af konden zadelen, dekens op en de trailer in naar huis. Waar hij nu lekker ingepakt naast zijn vriendin staat te slapen.
Fijn dat er niks aan de hand is met hem!
