Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-08-13 14:45

Het hoe, wat en waarom van aanleuning

Geplaatst door de TopicStarter : 02-08-13 14:45

Ik vraag me al een flinke tijd af wat aanleuning nou echt precies inhoudt. Op internet heb ik al veel definities gelezen maar ik kom er niet aan uit.

Vandaar mijn vragen over aanleuning:

- Wat is het precies?
- Wat heb je er voor nodig en wat niet? Bijvoorbeeld bit ja of nee, direct contact met de mond ja of nee, en waarom wel of niet?
- Waar heb je het voor nodig en waarom?

Mensen die het me proberen uit te leggen zeggen dingen als "Ja natuurlijk heb je direct contact nodig" of "Zonder aanleuning heb je geen dit of dat" Maar als ik dan verder vraag naar het waarom van het verhaal krijg ik geen duidelijk antwoord.

Dus, ben benieuwd! Alvast bedankt.

**Geplaatst**: 02-08-13 14:56

Re: Het hoe, wat en waarom van aanleuning

Geplaatst: 02-08-13 14:56

Aanleuning is de verende verbinding tussen ruiterhand en paardenmond,verkregen vanuit impuls en drang naar voren.

Even simpel gezegd: als je op je paard stapt en je neemt de teugels in je hand dan is het de bedoeling dat je de mond voelt en dat je mee gaat in de beweging van de mond en je paard dus niet stoort/vasthoudt/trekt e.d. Dan spreken we van contact..
Daarna ga je je paard nageeflijk rijden..je gaat zijn achterbenen activeren door hem aan je been te maken,overgangen te oefenen etc.
Op een gegeven moment wordt je paard nageeflijk en dan zoekt hij jouw hand op..als je paard dat doet dan gaat hij "aan de teugel" lopen en heb je aanleuning.

Dit is even heeeeel simpel gezegd hoor..komt natuurlijk een hoop bij kijken,maar ik hoop dat het zo wat duidelijker voor je is.

Volgens mij maakt het trouwens niets uit of het met of zonder bit is..het doel is hetzelfde.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-08-13 15:01

Re: Het hoe, wat en waarom van aanleuning

Geplaatst door de TopicStarter : 02-08-13 15:01

Waarom moet je de mond, of hoofd in geval van bitloos, dan constant voelen? Waar is aanleuning voor nodig? Contact heb je toch al via je zit? Rijden Western en AR ruiters zonder aanleuning?

**Geplaatst**: 02-08-13 15:42

Re: Het hoe, wat en waarom van aanleuning

Geplaatst: 02-08-13 15:42

Aanleuning heb je nodig om verder te kunnen rijden zeg maar om recht te richten,en je paard te verzamelen.Je zit is ook de basis en een van de belangrijkste manieren om hulpen te geven..maar aanleuning heb je ook nodig anders kun je bijv. nooit de voorhand voor de achterhand verplaatsen.

Wbt de western en AR ruiters die kunnen je vraag beter zelf vanuit hun eigen perspectief.

**Geplaatst**: 02-08-13 15:45

Geplaatst: 02-08-13 15:45

Twee van mijzelf gekopieerde onaangepaste teksten die van toepassing zijn.

Een paard hoort aanleuning te nemen, dit volgens de regels van de klassieke dressuur maar vooral ook om prettig gereden te kunnen worden.
Aanleuning is een actie van het paard, het leunt heel licht aan en wel op het bit.
Een paard neemt aanleuning als het vertrouwen heeft in de ruiter en het bit, als het ontspannen is, als het voorwaarts gaat én als het in het voorwaarts gaan de hals laat vallen.
Het laat de hals vallen tot aan de weerstand biedende hand waarop het in vertrouwen aanleuning neemt.

Een bereden paard heeft van nature de neiging om de rugspieren aan te spannen.
Waarschijnlijk een poging om het gewicht op zijn rug "tegen te houden", te blokkeren.
Wanneer een paard ongenoegen beleeft, pijn voelt of angstig is zal het zijn rugspieren aanspannen.
Denk aan: ruwe hulpen, stevige bitten op gevoelige lagen waartegen het geen enkele bescherming heeft, zweep, straf, onzekerheid of angst veroorzaakt door het gedrag van zijn ruiter.
Ook een ruiter die niet ontspannen zit of niet in balans is met de bewegingen van zijn paard veroorzaakt rug spanningen in het paard.
Het paard lost die onbalans niet op door zich los te laten en zelf de balans te zoeken maar door zich vast te zetten.
Wij doen overigens tijdens ongenoegen en stress precies hetzelfde met onze rug.
De meeste paarden lopen onder de ruiter met min of meer aangespannen rugspieren.
Dit is het "algemene beeld" van een gereden paard, maar dat mag niet zo zijn.
Zelfs als de rug ontspannen is is deze in veel gevallen hol door het simpele gewicht van de romp van het paard en zijn eventuele ruiter.

Een paard dat met permanent aangespannen rugspieren loopt is niet goed en niet prettig te berijden, "het zit op slot", het loopt in tweeën.
Het is stug en loopt per definitie met het gewicht op de voorhand.

Het paard moet leren de buikspieren aan te spannen.

Het zg nageven is bedoeld om de blokkering in de rug op te heffen.
We “forceren” het paard door een moment met een voorwaarts drijvende hulp (buikspieren aanspannen (spoor)) tegen het bit te komen, doordat we met de hand weerstand bieden tegen de druk die het paard op het bit geeft heeft het paard indien het hier op nageeft, de neiging de rug even los te laten.
Het paard moet hiervoor wel eerst geleerd hebben voorwaarts te gaan, hiermee moet men bij de africhting dus beginnen. Voorwaarts, voorwaarts, voorwaarts.
De hand is rustig, ontspannen, soepel, teder, tolerant echter als hij weerstand biedt is hij als een betonnen plaat.
Het is het paard dat de druk uitoefent en het is het paard dat deze kan opheffen, het beloont hiermee zichzelf en wordt hierheen geholpen door een compliment op het juiste moment van zijn ruiter.

Denk aan een soepele liniaal:
deze is in eerste instantie licht of sterker hol ingebogen (hol) aan de bovenzijde (de rug van het paard)
de drijvende hulp nodigt in eerste instantie uit de buikspieren aan te spannen dit veroorzaakt een zich strekkende, recht wordende liniaal op het moment dat de voorwaartse beweging af begint te rollen vangen we die even op, met een weerstand biedende hand, aan de voorkant van de liniaal nu wordt de liniaal licht bol, dit is het moment dat het paard nageeft, we geven nu ruimte, we openen/ontspannen licht de hand en brengen die een klein beetje naar voren en nodigen het paard hiermee uit om de boven halslijn te verlengen en de buikspieren licht aangespannen te houden. De boven halslijn is via de schoft verbonden aan de rug deze manipulatie zal nu dan ook de ruglijn doen verlengen, de rug blijft ontspannen.
Door iets intensiever te drijven brengen we vervolgens de achterhand verder onder zodat de hele liniaal bol wordt.

Het nu aanleuning nemen van het paard, dat wil zeggen dat het paard een constante voeling houdt met het bit, is het bewijs dat het de buikspieren licht aangespannen houdt en de rug ontspant ofwel met een lange bovenlijn blijft gaan.
Deze situatie is in eerste instantie niet stabiel, maar moet iedere paar seconden opnieuw opgebouwd worden.

Ruwheid, angst, straf, onzekerheid, onrust, een schreeuwende gespannen ruiter, stalmoed, een niet zachte, tedere, nagevende ruiterhand maken het stabiliseren van deze situatie vrijwel onmogelijk.
Daarom nu rijden de meeste mensen hun paard te diep, het is een poging tot geforceerde verlenging van de rugspieren die slechts als gevolg heeft dat het paard zich vast zet tussen de schouderbladen en hierdoor niet meer in staat is zich op te richten van uit de achterhand. Onder oprichting verstaan we dat het paard van uit een voorwaarts opwaarts stuwende achterhand met de lendespieren de rug omhoog heft, die vervolgens de voorrug opheft die daarna de hals gaat dragen, één mooie boog van staart naar nek vormend. Het paard draagt nu zijn ruiter.
Zet jezelf rechthoekig op handen en knieën span je rug stevig aan en probeer dan je schouders naar boven te bewegen.
Probeer hetzelfde eens met een bolle rug.

Hier mist de juiste geestelijke gesteldheid van het paard, vertrouwen, ontspanning, welzijn.
Als je kijkt naar de twee manieren van rijden zie je een duidelijk verschil in uitstraling bij het paard.

**Geplaatst**: 02-08-13 16:00

Geplaatst: 02-08-13 16:00

Zo dat is pas een uitleg $_/-\o_$

Ik denk dat het een zeer goede vraag is die je stelt!
Met name m.b.t de bitloos en westernrijders onder ons.

**Geplaatst**: 02-08-13 16:02

Re: Het hoe, wat en waarom van aanleuning

Geplaatst: 02-08-13 16:02

Inderdaad. Ik rijd (ook) bitloos en voel toch gewoon exact de aanleuning die ik met bit ook voel, ook al mag het volgens de definities zo niet genoemd worden. Dus de definitie van de FEI klopt m.i. dan al niet. Volgens mij komt de definitie van Elisa2 in de buurt, waar 'mond' dan ook 'neus' of misschien wel 'hoofd' kan zijn.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-08-13 16:10

Geplaatst door de TopicStarter : 02-08-13 16:10

Super bedankt voor de heldere uitleg!

We hebben nu dus een ontspannen, geduldige, zachte ruiter met een onafhankelijke zit die in staat is onafhankelijke en goed getimede hulpen te geven. Het paard ontspant zijn rug, spant zijn buikspieren aan, laat los tussen de schouders en laat zijn hoofd zakken tot waar de hand dit toestaat. Die hand begrenst hem dus in het nog verder laten zakken van het hoofd en bepaalt de positie. Dat het paard die grens accepteert door aan te leunen is dus een bevestiging van bovenstaande.

Dus alles wat voorafgaat aan aanleuning puur de oorzaak en dus niet de aanleuning zelf. Je bent bezig met ontspanning van de juiste spieren en geestelijke gesteldheid van het paard, aanspanning van de juiste spieren, voorwaartse drang en nageeflijkheid. En dán krijg je aanleuning als bevestiging dat het 'goed gaat'.

Is bevestiging dan de enige functie van aanleuning? Je hebt aanleuning zelf dus niet per se nodig voor verzameling bijvoorbeeld? Wel alles wat eraan vooraf gaat. Is het dan mogelijk om een paard met aanleuning te rijden, maar dan die verbinding steeds losser te maken? Dus, de teugel steeds langer, met af en toe een halve ophouding om het paard in de juiste stelling/richting/positie te begeleiden (ook dit met een zachte hand). Dan heb je geen letterlijke aanleuning meer maar wel de bevestiging. Je bouwt gewoon de druk in zijn mond af tot hij zelfstandig zijn hoofd in de juiste positie kan houden zonder constante begeleiding van de hand.

Zit ik in de buurt?

**Geplaatst**: 02-08-13 17:16

Geplaatst: 02-08-13 17:16

Ik begrijp waar je naar toe wilt....

Maar helaas nee, zonder aanleuning is er geen begrenzing meer en dus geen spanningsboog meer tussen de ingebrachte energie van de achterhand en de ruiterhand, de voorwaarts opwaartse energie gaat verloren, het paard valt weg op de voorhand.
Er blijft dan niets anders over dan de energie inbreng te drastisch te verminderen omdat je anders bij iedere drijvende hulp opnieuw vanuit een losse teugel de energie moet leiden naar voorwaarts of opwaarts. Dus contact, los, contact.
De Schwung gaat verloren en daarmee de Durchlassigkeit.
Aanleuning hoe licht ook is dus constant vereist om aan het paard duidelijk te maken waar de energie heen gaat. Alleen zo zal het met verende verheven gangen kunnen gaan.

Duidelijk zichtbaar in de AR waar men met losse teugel rijdt is dat de paarden de rug niet bol houden, geen schwung hebben.
De Hr B laat dat zien bij zijn piaffes en levades, hij moet daar met zijn teugel zijn paard naar achteren basculeren over het zwaartepunt van de achterhand om het in staat te stellen de gevraagde oefening uit te voeren.
In de KR richt het paard zich op in uiterste kracht vanuit de voorwaarts opwaarts stuwende achterhand. Het kan vanuit deze posities gemakkelijk weer voorwaarts gaan.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-08-13 18:43

Re: Het hoe, wat en waarom van aanleuning

Geplaatst door de TopicStarter : 02-08-13 18:43

Hmm ik begin het te begrijpen! Echt heel fijn dat je zo de tijd neemt om een heldere uitleg te geven, Simpelman, bedankt weer hiervoor.

Wat is de invloed van bitloos rijden op het opvangen van de energie en het behouden van de schwung?

En heeft de Western sport dan een alternatief voor de Skala van KR, waar aanleuning geen rol speelt? Vraagt Western zeg maar op een zodanige manier andere dingen van het paard waardoor de afwezigheid van aanleuning niet betekent dat Western slechter is voor het paard dan KR, maar gewoon anders?

**Geplaatst**: 02-08-13 20:13

Geplaatst: 02-08-13 20:13

JMkaaay schreef:
Wat is de invloed van bitloos rijden op het opvangen van de energie en het behouden van de schwung?

Je kunt met ieder hulpmiddel aan het hoofd van het paard proberen de energie te reguleren , maar welke andere optoming je ook gebruikt dan met die met bit hij zal minder subtiel zijn voor zowel paard als ruiter en vragen, om grovere hulpen. LET OP ik zeg niet ruwere.

JMkaaay schreef:
En heeft de Western sport dan een alternatief voor de Skala van KR, waar aanleuning geen rol speelt? Vraagt Western zeg maar op een zodanige manier andere dingen van het paard waardoor de afwezigheid van aanleuning niet betekent dat Western slechter is voor het paard dan KR, maar gewoon anders?

De westernsport komt voort uit een totaal andere cultuur, ik heb er weinig affiniteit mee.

**Geplaatst**: 03-08-13 15:24

Re: Het hoe, wat en waarom van aanleuning

Geplaatst: 03-08-13 15:24

Aanleuning is niet vereist om tot een totale verzameling te komen.
een paard kan vanuit zichzelf ook prima verzamelen, zonder enig aanleuning.
Enige waarom een ruiter dit gebruikt is voor controle
Een bit of iets aan het hoofd, is bedoeld als controle middel. ( overigens Zeker niet onbelangrijk als er in drukte gereden word.)
rij je op de prairie, dan is er geen enkel probleem ;-)

als je jezelf met rijden bekwaamd in het puur op zit (en gedachte) te rijden, kan het prima zonder aanleuning. Vergt wel de nodige training en concentratie, van zowel ruiter als paard.

**Geplaatst**: 03-08-13 15:29

Re: Het hoe, wat en waarom van aanleuning

Geplaatst: 03-08-13 15:29

overigens staat de westernsport dichter bij het klassiek rijden, dan het huidige rijden.
niet vreemd....tenslotte is het afgeleid van het oude klassieke dressuur.
Ik ben een keer toevallig langs een westernstal gereden , waar ze op het land een paard aan het trainen waren. Ik heb mijn auto echt stil gezet , om er is naar te kijken, want het viel me op, dat er zeker niets of nauwelijks aan het hoofd gemanipuleerd werd of gestuurd.
focus ligt op het met zit rijden.
Iets wat ik graag zie
een paard die zijn rugspieren aangespannen houd als er een ruiter opzit, heb ik zelf nog nooit meegemaakt
wel als er sprake is van te streng handgebruik of te onbewust tegenwerken van de houding van de ruiter.
als een paard achter sterk genoeg is, zal hij echt geen last hebben van die 12 % van zijn eigen lichaams gewicht op zijn rug.
Grote onzin om de buikspieren daardoor maar extra te moeten trainen.
daarmee trek je juist een paard uit balans (nieuwe hype....situps voor het paard hahahaahahha)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-10-13 18:15

Geplaatst door de TopicStarter : 27-10-13 18:15

Ik heb meegedaan met een clinic van Karen Irland waarbij we in groepjes van 2 oefeningen hebben gedaan over teugel contact. Stro touwtjes dienden als teugels. De ene hield met 2 platte gesloten vuisten tegen elkaar de touwtjes vast als een paardenmond. De ander hield de uiteindes vast als een teugel.

Het is belachelijk hoe goed je verschillen kan voelen met je handen, en dan is een paardenmond natuurlijk nog veel gevoeliger. Dit waren mijn aantekeningen:

Je houdt je handen zo ver uit elkaar dat de mond-hand-elleboog lijn recht is. Je vuisten staan niet rechtop maar draaien iets naar binnen in dezelfde hoek als de schouders. Dus als je een brede Fjord hebt dan liggen je vuisten ietsjes platter dan bij een smalle Arabier bijvoorbeeld. Je ellebogen hangen ontspannen naast je lichaam en gaan mee in een duwende beweging.

Ga maar eens staan alsof je op een paard zit en doe alsof je met je armen telkens iets wegduwt. Doe dan hetzelfde alleen dan met het gevoel alsof je telkens iets naar je toe trekt. In feite maak je dezelfde beweging (armen naar voor en naar achter) maar de intentie is anders. Dit voelt een paard.

Houd je duimen zacht en je polsen recht. Zodra je ergens spanning op zet dan blokkeer je de voorwaartse intentie en dat voelt het paard.

Je handen blijven altijd gelijk, en altijd één aan elke kant van de manenkam. Zodra je je binnenteugel naar je buiten oksel trekt dan blokkeer je het paard en valt het over de buitenschouder. Wanneer je op een groen paard rijdt is het wel toegestaan om een overdreven openende binnenteugel te bieden. Ook hierbij blijf je meegaan in de beweging met een duwende voorwaartse intentie. Je hebt je vuist nu naar buiten gedraaid zodat de duim van het paard af wijst. (oftewel je kan je nagels zien). Als je je vuist hetzelfde houdt dan knelt hij in dat hoekje om je pink heen en dat zorgt weer voor spanning.

Tijdens deze oefening deden we dus ook alle goede en foute manieren van hulpen geven, en het was duidelijk te voelen wanneer het prettig en duidelijk of onprettig en onduidelijk was. Please try it at home

We merkten ook dat geen contact niet fijn is, en teveel contact pijn doet. Een fijn voorwaarts contact is het prettigst en is niet vervelend. Door een wederzijds licht contact kan je de opgewekte energie opvangen en door de kanteling in de atlas weer terug sturen, zoals Simpelman me al probeerde uit te leggen.

Wat als het paard gaat hangen? Dan draagt het zichzelf niet en dit probleem wordt niet opgelost met teugels. Geef een correcte beenhulp of een pauze want misschien geeft je paard wel aan dat het toe is aan het een pauze.

Wat als het paard zijn hoofd omhoog houdt? Lateraal werk en voltes draaien. Niet gaan vechten, gewoon door rijden. Door de wendingen te rijden stretch je zijn spieren aan de buitenkant en laat het uiteindelijk het hoofd weer zakken. Ga niet met je handen mee omhoog, houd ze op de plaats.

Het paard wilt niet halthouden? Dit vereist misschien wat grondwerk en heel veel geduld. Met trekken gooi je alleen maar je eigen ruiten in.

Ik hoop dat jullie hier wat aan hebben. Voor mij waren het veel eye openers en vooral veel DUH!-momenten

**Geplaatst**: 28-10-13 00:27

Geplaatst: 28-10-13 00:27

Simpeleman; als een paard éénmaal zelf de aanleuning heeft opgezocht/genomen, is er gaan blokkade/weerstand/angst voor de ruiterhand en zal het paard nageeflijk de ruiterhand/bit aannemen.

De ruiterhand/bit hoeft ook helemaal geen begrenzing te vormen om de energie te kunnen controleren.
Het überstreichen is hier al een voorbeeld van, met het naar voren brengen van de ruiterhand behoort het paard nl te blijven lopen zoals gevraagd was net voor het überstreichen.

Nogmaals over de weerstandbiedende hand; dit is een correctie-middel.

Kijk maar wat het doel is bij de franse rijkunst.

Het skala is duits en dat zegt eigenlijk al genoeg; denk aan de deutsche gründlichkeit.
Veel uit de klassieke rijkunst (frans, spaans) is op een manier geïnterpreteerd zodat ook "jan soldaat" op een paard kon blijven zitten.

**Geplaatst**: 28-10-13 01:16

Re: Het hoe, wat en waarom van aanleuning

Geplaatst: 28-10-13 01:16

Ik heb aanleuning het beste gevoeld bij een KR ruiter z'n paard (gooie vrind van mij uit Noorwegen)
Dat paard kon je (overigens reed hij hem op stang em trens) flink aanpakken vooraan en er gebeurde eigenlijk nog niks. maar las je dan je benen aanlegde (zonder dat je heupe tot voorwaartse bewegening hadden uitgenodigd, we waren nog in stand) had ik plotseling niks meer in mijn hand. de teugels waren een miniem beetje slap... kon je op de fotos niet eens zien.. en het paardje werd voelbaar groter. (ik schat zeker 4 cm in de schoft en mooi over z'n hele rug)

Ik vind het 'been-is-altijd-alleen-maar-voorwaarts' soms wat verwarrend. mijns inziens wordt de voorwaartse beweging en gang hoofdzakelijk door de heupbeweging geleid en de impuls komt uit het been. die impuls kan daardoor drie dingen gaan doen: naar voren, naar opzij of omhoog. dat houdt dan dus ook in dat je vrijwel alles eigenlijk zou moeten kunnen met been en zit... als het goed is...

maar goed. was mij ineens duidelijk toen ik op dat paard reed. toen voelde ik ook ineens waarom mensen daar zo hard aan vasthouden. maar hij was veel slechter in staat met dat paard echt iets te gaan doen. hij was die toch harde barriere gewend en 'knakte' heel makkelijk zijwaarts erlangs... ik vond een eerlijke buiging uit het been moeilijker.

Dat brengt me op dat westernverhaal:
western komt uit de oude koloniale Vaquero traditie. vaquero wordt ook wel 'baquero' uitgesproken en dat is verbasterd in 'Buckaroo' (stijl 2) en daaruit zijn een hele berg nog verder verbasterde tradities ontstaan.

het originele vaquero californie rijden (wat nog tot de dag van vandaag daar een kleine traditie is) is echt heel erg historisch. het gaat echter absoluut niet van aanleuning uit in de 'duitse' zin van het woord.. ze vragen veel impulsmatiger om een losse poll en daaruit wordt het paard door oefeningkeuze ertoe gebracht zelf d'r achter te komen dat ie zich zal moeten dragen om het voor elkaar te krijgen.
In origine is de teugel wel 'los' maar niet wapperend los. de meeste reining ruiters hebben een veel lagere hoofdpositie vanhun paard gevraagd. in origine werden de paarden in oprichting gereden.

maar moderne westernsport ligt net zo ver van de origine af als dat de gemiddelde dressuurruiter in wenen mee zou kunnen rijden.... misschien zelfs wel verder.

maar goed: als je nu een lasso, een garrocha of een zwaard in je hand neemt en je gaat wat spelen valt toch wel wat op: de paarden (in mijn omgeving) die korrect in aanleuning werden gereden hadden echt moete tactisch offensieve bewegingen te maken en de paarden met een iets zelfstandiger trainingsmethode ('op erewoord') waren 'rittiger'

ik kom niet zo uit mijn woorden vandaag... maar ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel

**Geplaatst**: 28-10-13 08:16

Geplaatst: 28-10-13 08:16

cherie78 schreef:
Simpeleman; als een paard éénmaal zelf de aanleuning heeft opgezocht/genomen, is er gaan blokkade/weerstand/angst voor de ruiterhand en zal het paard nageeflijk de ruiterhand/bit aannemen.

De ruiterhand/bit hoeft ook helemaal geen begrenzing te vormen om de energie te kunnen controleren.
Het überstreichen is hier al een voorbeeld van, met het naar voren brengen van de ruiterhand behoort het paard nl te blijven lopen zoals gevraagd was net voor het überstreichen.

Nogmaals over de weerstandbiedende hand; dit is een correctie-middel.

Kijk maar wat het doel is bij de franse rijkunst.

Het skala is duits en dat zegt eigenlijk al genoeg; denk aan de deutsche gründlichkeit.
Veel uit de klassieke rijkunst (frans, spaans) is op een manier geïnterpreteerd zodat ook "jan soldaat" op een paard kon blijven zitten.

Ik begrijp je intentie maar ben het niet met je eens.

Als een paard de aanleuning opgezocht heeft en naar het bit reikt laat het zich los.
Er is dan nog niet per persé sprake van nageeflijkheid.
We kunnen nu pas gaan wérken aan de nageeflijkheid.

Wanneer we een zich losgelaten paard voorwaarts drijven met onze zit en benen, in stap of draf zal het als eerste reactie de buikspieren enigszins aanspannen, dit kun je duidelijk voelen gebeuren, tegelijk komt de rug iets omhoog.
Die buik aanspanning is nodig om met de lende en rugspieren het voorbeen op te kunnen tillen, het geeft de tegendruk.
Het paard zal nu zijn hals en hoofd iets omhoog en naar voren willen brengen om de beweging naar voren af te kunnen laten rollen.
Het komt tegen de hand, duidelijk voelbaar, en de ruiter heeft nu de keuze tussen weerstand bieden en het paard te verzamelen het achterbeen te laten buigen en de romp verder op te tillen om daarmee de beweging meer verheven, opwaarts af te laten vloeien of mee te gaan met de mond dus geen weerstand te bieden en de voorwaaartse drang in het voorwaarts af te laten vloeien.

Deze communicatie is heel subtiel, een kwestie van een mm. meer of minder meegaan, zacht, teder en onzichtbaar.

Het überstreichen is slechts een moment waarin het paard laat zien dat het zich ontspannen gelijkmatig en gehoorzaam draagt en niet tegen de hand is.
Je kunt er verder niets mee.

In bijvoorbeeld de ("Duitse") Spaanse Rijschool baseert men zich op Guernière, een Franse meester en men rijdt er mét aanleuning én nageeflijkheid.
In Frankrijk rijdt met volgens het Scala, maar noemt het anders.

Het Scala is overigens slechts een kader dat aangeeft in welke volgorde de opleiding van het paard moet plaats hebben om problemen in de toekomst te vermijden.
Als ikzelf problemen bij anderen tegenkom is dat: totaal onbenul over de omgang en de training; volkomen onbekend met rijkunstige principes of het zich niet houden aan de orde van het Scala, men slaat de eerste fasen over of werkt in een verkeerde volgorde.
Het Scala is geen rijtechniek, dat is een interpretatie van elkeen.

De rijkunst werd hoofdzakelijk beoefend door de officieren in de legers en als vermaak.
Jan soldaat doorliep alleen de Campagneschool die je kunt omschrijven als gebruiksrijderij.

Er wordt in Duitsland over het algemeen veel eerlijker en met respect voor het paard gereden dan in in Nl.
Men is er mogelijk gründlicher....
Ik kom nergens zoveel geëtter en gepruts tegen als in NL.

**Geplaatst**: 28-10-13 13:37

Re: Het hoe, wat en waarom van aanleuning

Geplaatst: 28-10-13 13:37

maar in duitschland zijn ook duidelijk de eisen aan de combinatie VEEL hoger, in elke stijl

kijk alleen al naar de sport: de proven vragen in duitschland VEEL meer van de ruiter bij 'dezelfde' niveaus

ik heb soms hetgevoel dat ik eerder (probeer) het scala te doorlopen in elke oefening, eerder dan in het leven van een paard (als je begrijpt wat ik bedoel)

ik kan het in oorsprong niet lezen als een oefeningvolgorde, maar een soort secondelange checklist..
binnen een pas het hele scala (vandaar ook het woord) afchecken.

Mijn theoretische moeite met 'aanleuning' an sich is dat paarden in vrijheid hele mooie bewegingne kunne hebben zonder ruiter.

we moeten het dier ertoe brengen (weer) correct te gaan met de ruiter, misschien zelfs wel beter:
we hebben een antal dingen tot onze beschikking om het paard te mainuperen. maar waarom zou dat paard structureel alleen maar zo reageren? is dat een reflex? of is het een combinatie van een ontspanning van de ruiter (en dus ook zijn zit) en een geconditioneerde reactie?

want dan zouden we ook een andere conditionering kunnen gebruiken.

het punt is dat het paard dus op een bepaalde manier moet lopen, maar dat hoeft niet veel bitcontact te betekenen....tot zo'n level dat je zonder handen ook mooi kunt rijden (ERG moeilijk, maar het kan )

(overigens heb ik het nog nooit echt kwalitatief gezien ZONDER optoming, wel heel aardig.. maar nooit echt GOED) maar dus ook als je de teugels helemaal laat zijn, kan je een paard nog correct rijden... en zou je (volgens sommigen) zelfs nog kunnen spreken van een aanleuning.....

Ja nu wordt het verwarrend

maar een bit kan heel consequent het deel van de hulpen geven dat je nodig hebt voor wat simpelman beschrijft uit eigen statica.

daar heb je nog steeds geen bal aan als je zit niet klopt, etc etc.

het lastige van dit soort discussies is dat het altijde een deel betreft van een groot, complex systeem.

Veel van dit soort dingen zijn niet echt te isoleren.